Ο προσδιορισμός του είδους της μουσικής των ερωτηθέντων έχει επίσης ενδιαφέρον ως προς δύο βασικούς άξονες:

(α) την αδυναμία περιχαράκωσης ορίων στη μουσική πράξη με βάση κλειστούς «μουσικολογικούς» διαχωρισμούς και

(β) τον τρόπο με τον οποίον οι απαντήσεις ορίζουν (ή αρνούνται να ορίσουν) το ζήτημα του μουσικού «είδους» όσον αφορά ειδικά στη μουσική εργασία.

Συγκεκριμένα:

Α Όροι όπως «λαϊκό» (που είναι μακράν ο πιο συχνός όρος που βλέπουμε στις απαντήσεις), αλλά και άλλοι συγγενείς όροι όπως «παραδοσιακό», «ρεμπέτικο», «δημοτικό» κλπ., κυριαρχούν στις περιγραφές που δόθηκαν. Αυτό φυσικά επηρεάζεται και από τον τίτλο του ερωτηματολογίου, όπου γίνεται επί λέξει αναφορά στον τομέα της «λαϊκής» μουσικής πράξης.

Β Παρ’ όλα αυτά, μεγάλο ποσοστό απαντήσεων κάνει αναφορά σε είδη δυτικό-ευρωπαϊκά ή «παγκόσμια», με επίσης δυνατό το στοιχείο της ποπ /δημοφιλούς μουσικής. Μεγάλος αριθμός απαντήσεων περιλαμβάνει είδη όπως τζαζ, ροκ (και λίγο σπανιότερα, αλλά με πολλαπλά παραδείγματα funk, metal, hip hop, electronica, ambient κλπ). Σημειωτέο είναι επίσης ότι πολλοί μουσικοί δηλώνουν ενασχόληση με είδη τα οποία αντλούν πολιτισμικά από εκ διαμέτρου αντίθετες κουλτούρες, για παράδειγμα, ρεμπέτικο και τζαζ, ή κλασική και παραδοσιακή κ.ο.κ. Το γεγονός αυτό συνδράμει στο συμπέρασμα ότι οι επαγγελματικές μουσικές «σκηνές» δεν μπορούν να διαχωριστούν κατά είδος, αλλά λειτουργούν σε μεγάλο βαθμό ως συγκοινωνούντα δοχεία, όπου μουσικοί με διαφορετικές εμπειρίες και μουσική κατάρτιση συνεργάζονται σε (αισθητικά και πολιτισμικά) πολύ διαφορετικά σχήματα.

Γ Ως προς τον ορισμό του είδους, αξίζει να αναφέρουμε τις διαφορετικές οπτικές που χρησιμοποιήθηκαν από τους ερωτηθέντες. Μερικοί από τους παράγοντες του ορισμού ήταν: γεοπολιτισμικοί (π.χ. «ελληνική μουσική», «μουσική της Ανατολικής Μεσογείου» κοκ) ή και με άρνηση των πολιτισμικών συνόρων (π.χ. «μουσικές του κόσμου», «παγκόσμια μουσική»), χρονικοί (π.χ. «ρεμπέτικο 1940-1950», «ελαφρά τραγούδια του Μεσοπολέμου», «προκλασική μουσική», «ζώσα μουσική»), με κριτήριο την «ποιότητα» (με όρους όπως μουσική «ποιοτική», «αληθινή», «αυθεντική», «καλή», «που με συγκινεί») ή με βάση το όργανο ειδίκευσης. Εξαιρετικά ενδιαφέρουσες είναι και οι αναφορές στο ρόλο του εργασιακού χώρου ως προς το είδος, με απαντήσεις όπως «τραγούδια που ακούγονται (και χορεύονται) σε γλέντια, γάμους, πανηγύρια», «ό,τι ζητάει ο εργοδότης», «για δουλειά παίζω άλλα είδη» ή απλά αναφέροντας τον όρο «σέσσιον». Τέλος πρέπει να σημειωθεί ότι ένα μικρό ποσοστό απαντήσεων αρνήθηκε καν να ορίσει το είδος, γράφοντας π.χ. «θα προτιμούσα να μην οριοθετώ», «η μουσική είναι μία», «δεν καταλαβαίνω την ερώτηση» ή «τρέχα γύρευε».